‘Nog een fijne avond verder!’ Het is 20.30 uur op een doordeweekse avond. We hebben zojuist bij familie gegeten en we gaan naar huis. Terwijl ik naar buiten loop, denk ik na over die woorden. Lief dat ze me dat toewensen, maar mijn avond is eigenlijk wel klaar. Het enige dat ik nu nog wil, is thuis in bed gaan liggen met een boek. Hoe gezellig het ook was, mijn batterij is leeg.
Sociale afspraken kosten mij veel energie. Ook afspraken met mensen die dichtbij me staan en met wie ik het heel leuk heb. Lange tijd werd ik daar boos om, maar dat is natuurlijk compleet zinloos. Het is wat het is. En daarom ben ik er tegenwoordig open over en maak ik bewuste keuzes.
Bedankt, maar nee
Sommige dingen doe ik helemaal niet meer. Als ZZP’er krijg ik soms uitnodigingen voor borrels of etentjes. Als bedankje ter afsluiting van een project bijvoorbeeld. Ik zie ontzettend tegen dat soort bijeenkomsten op en ze trekken mijn batterij compleet leeg. Op een gegeven moment bedacht ik me dat dat natuurlijk helemaal niet de bedoeling is van zo’n uitnodiging. Tegenwoordig zeg ik dus dat ik het erg waardeer dat ze iets organiseren, maar dat die aangelegenheden niet ‘mijn ding’ zijn. Toen ik dat voor het eerst deed, was ik positief verrast over hoe begrijpend er gereageerd werd.
Een-op-een
Ik vind verjaardagen waarbij de kamer vol zit met mensen die ik vaag ken, verschrikkelijk. Over koetjes en kalfjes praten gaat mij heel slecht af en de jarige zelf heeft vaak geen tijd. Als het me überhaupt al lukt om een echt gesprek te voeren met zoveel mensen en geluiden om me heen. Toch ging ik altijd wel naar dat soort feestjes, ‘omdat dat zo hoorde’. Als ik niet ging, was het omdat mijn lijf de beslissing voor mij had genomen en ik letterlijk ziek werd, zodat ik wel thuis móest blijven. Nu laat ik het niet meer zo ver komen. Ik vraag mezelf bewust af of het een feestje is dat ik zie zitten. Zo niet, dan leg ik uit waarom ik niet kom en spreek ik bijvoorbeeld met de jarige af om samen te gaan lunchen. Een-op-een-afspraken zijn namelijk wél ‘mijn ding’.
Geen kluizenaar
Ik heb niet de ambitie om kluizenaar te worden, dus ik heb sociale afspraken niet compleet uit mijn leven verbannen. Ik vind het namelijk echt gezellig om met de hele familie bij elkaar te zijn of om met vrienden af te spreken in de kroeg. Maar ik heb het liefst maximaal één afspraak per weekend en als ik het doordeweeks heel druk gehad heb, zou het kunnen dat ik alsnog afzeg. Dat heeft dan niets te maken met de mensen met wie ik een afspraak heb, maar simpelweg met mijn hoeveelheid energie.
En de beste afsluiting van een gezellige avond met familie of vrienden? Dat is voor mij een boek lezen in bed. Nog een fijne avond verder!
Leven zonder haast. Op de een of andere manier is dat in onze maatschappij tot een luxe geworden die je je als mens maar af en toe kunt veroorloven. En áls je jezelf rust geeft, moet je dat eerst verdiend hebben door als een malle rondgerend te hebben. Zo zonde! En wat mij betreft ook hartstikke tegennatuurlijk.
Op een van de tassen in mijn webshop staat de door mij bedachte quote ‘mijn hart is mijn routeplanner’. Ik sta compleet achter deze tekst (al mijn teksten komen uit mijn hart), maar toch moest ik een drempel over om de tas zelf in gebruik te nemen.
Voor iemand die zegt heel gevoelig te zijn, zit ik nogal veel in mijn hoofd. Dat is zowel logisch als tegenstrijdig. En het komt vooral voort uit angst.
