Op een van de tassen in mijn webshop staat de door mij bedachte quote ‘mijn hart is mijn routeplanner’. Ik sta compleet achter deze tekst (al mijn teksten komen uit mijn hart), maar toch moest ik een drempel over om de tas zelf in gebruik te nemen.

Voor iemand die zegt heel gevoelig te zijn, zit ik nogal veel in mijn hoofd. Dat is zowel logisch als tegenstrijdig. En het komt vooral voort uit angst.

‘Nog een fijne avond verder!’ Het is 20.30 uur op een doordeweekse avond. We hebben zojuist bij familie gegeten en we gaan naar huis. Terwijl ik naar buiten loop, denk ik na over die woorden. Lief dat ze me dat toewensen, maar mijn avond is eigenlijk wel klaar. Het enige dat ik nu nog wil, is thuis in bed gaan liggen met een boek. Hoe gezellig het ook was, mijn batterij is leeg.

Veel mensen houden niet van labels. Ik denk omdat labels beperkend kunnen voelen én werken. Alsof het label je bewegingsruimte verkleint. Ook ik had last van ‘label-angst’. Ik heb jarenlang gezegd dat ik ‘trekken van hoogsensitiviteit’ had. Maar het grappige is: vanaf het moment dat ik mijn hoogsensitiviteit volledig omarmd heb, voel ik me veel vrijer dan daarvoor. Het label geeft me juist meer bewegingsruimte, doordat ik mezelf beter begrijp. En daarnaast: het is maar één label. Zoveel eigenschappen, zoveel labels.

Ik zat al een paar dagen niet lekker in mijn vel. Ik was moe en prikkelbaar en er kwam niets uit mijn handen. Behalve to-do-lijstjes.

Er zijn is genoeg. Ik ben goed zoals ik ben. Dit is een van de belangrijkste lessen die ik in de afgelopen jaren geleerd heb. En ik vind het een van de moeilijkste dingen om in de praktijk vast te houden.

In mijn leven heb ik dingen gedaan of juist gelaten, terwijl ik op het moment zelf al twijfelde of het de juiste keuze was. Toch deed ik het (of niet). Tegen beter weten in. Gekke uitdrukking eigenlijk, want is het niet andersom? Was het niet juist mijn weten – mijn brein, mijn ego, mijn gedachten – waarop ik mijn keuze baseerde?