Er zijn is genoeg. Ik ben goed zoals ik ben. Dit is een van de belangrijkste lessen die ik in de afgelopen jaren geleerd heb. En ik vind het een van de moeilijkste dingen om in de praktijk vast te houden.
Als gevoelig persoon sta ik altijd ‘aan’ voor wat er in mijn omgeving én in mijzelf gebeurt. Ik zie, voel en hoor van alles. En daarover denk ik van alles. Van dat veel zien, voelen en horen zie ik zeker de meerwaarde in. Mijn leven is rijker daardoor. Het denken erover, daar zit mijn uitdaging. Want mijn hoofd relateert alles wat ik zie, voel en hoor aan mezelf. Ik analyseer, interpreteer en reflecteer me een slag in de rondte de hele dag. En om dan vast te houden aan ‘er zijn is genoeg’ is moeilijk! Want mijn hoofd, mijn ego, wil gezien en gewaardeerd worden. Mijn hoofd, mijn ego, is doodsbang dat ik niet goed overkom. Dat mensen mijn doen en laten verkeerd interpreteren. Dus komen er de hele dag vragen in me op: Heb ik het goede gezegd? Heb ik het goede gedaan? Wat denkt die ander van mij? Kom ik wel goed over?
Ik weet heel goed dat al die vragen natuurlijk het tegenovergestelde zijn van leven vanuit de intentie ‘er zijn is genoeg’. En ik weet heel goed dat ik niet voor een ander moet en kán denken. En toch gebeurt het vaak. Als ik zo in mijn hoofd zit, voel ik me als een ballon. De ballon is mijn hoofd, het touwtje eronder is mijn lijf. Die ballon gaat alle kanten op. Hij kan zichzelf geen richting geven en wordt door elke tik en zelfs door elk zuchtje wind ergens naartoe geblazen. Als ik die ballon ben, is het heel moeilijk om te voelen dat ik goed ben zoals ik ben.
Om ‘er zijn is genoeg’ echt te voelen, moet je stevig in je schoenen staan. Of beter gezegd: geaard zijn. Niet als een ballon overal naartoe geblazen worden, maar met een anker stevig in de grond staan. Dat anker vind ik in mijn hart. Als ik van mijn hoofd naar mijn hart ga, voel ik het anker in mijn voeten. Ik voel de grond, de aarde, mijn plek. Als ik geaard ben, voel ik wie ik ben en kan ik vertrouwen op mezelf en mijn pad. Vertrouwen dat als ik mijn hart volg, ik vanzelf het leven leid dat voor mij bedoeld is. Vertrouwen dat mijn hart weet waar de weg ligt waarop ik – door ‘gewoon’ mezelf te zijn – mijn kwaliteiten kan inzetten in deze wereld.
Die ballon is een metafoor die me helpt om sneller te beseffen: Ho! Stop! Je zit te veel in je hoofd! Je vliegt weg! Dat zijn de momenten dat ik mijn anker uit moet gooien. Dat ik van mijn hoofd naar mijn hart moet gaan. Dat vind ik moeilijk, dus ik heb daar hulpmiddelen voor gezocht. Een van die hulpmiddelen is het trekken van een kaart. Ik heb meerdere kaartendecks gekocht en die helpen mij om de stem van mijn hart te horen. Ik stel mezelf een vraag, trek intuïtief een kaart en het interpreteren van die kaart doe ik als vanzelf vanuit mijn hart. En dan voel ik weer: dit ben ik, dit is mijn weg, er zijn is genoeg.
Leven zonder haast. Op de een of andere manier is dat in onze maatschappij tot een luxe geworden die je je als mens maar af en toe kunt veroorloven. En áls je jezelf rust geeft, moet je dat eerst verdiend hebben door als een malle rondgerend te hebben. Zo zonde! En wat mij betreft ook hartstikke tegennatuurlijk.
Op een van de tassen in mijn webshop staat de door mij bedachte quote ‘mijn hart is mijn routeplanner’. Ik sta compleet achter deze tekst (al mijn teksten komen uit mijn hart), maar toch moest ik een drempel over om de tas zelf in gebruik te nemen.
Voor iemand die zegt heel gevoelig te zijn, zit ik nogal veel in mijn hoofd. Dat is zowel logisch als tegenstrijdig. En het komt vooral voort uit angst.
