De wereld is heel erg gericht op extraverte mensen. Het is positief als je altijd je woordje klaar hebt, voor jezelf opkomt, een druk sociaal leven hebt, zelfverzekerd overkomt en snel kunt schakelen. Oh en vergeet niet: altijd doorzetten en hard werken.
In die extraverte wereld heb ik heel vaak het gevoel gehad dat ik niet goed genoeg was. Totdat ik me (veel te laat) bedacht: waarom moet een introvert persoon leren eerder zijn mond open te trekken? Kunnen extraverte mensen niet leren om soms hun mond dicht te houden, zodat de introvert tijd krijgt om na te denken over wat hij wil zeggen? Waarom moet een introvert persoon leren haantje de voorste te zijn? Kunnen extraverte mensen niet leren soms te blijven zitten, zodat de introvert kan gaan staan?
Ik ben introvert. Maar dat betekent niet dat ik altijd een kabbelend beekje ben. Ik kan ook een keiharde stroom zijn of een fontein of een waterval. Alleen: ik heb tijd nodig om in een bepaalde vorm te komen en ik kan niet constant pieken. Ik moet steeds weer terug naar dat kabbelende beekje om energie op te doen. Het feit dat ik tijd nodig heb om te kunnen schakelen en om op te laden, vind ik een lastige eigenschap in deze extraverte wereld.
Ik zeg niet dat introversie beter is dan extraversie. Ik vind alleen dat we elkaar moeten zien voor wie we zijn. Ik denk dat we door samenwerken veel verder komen. Door de standaard niet bij extraverte mensen te leggen, maar in het midden. Iedereen piekt op zijn eigen manier en op zijn eigen tijd. En laten we alsjeblieft de norm loslaten dat je altijd moet kunnen pieken. Dat kan echt niemand, ook extraverten niet.
Sinds ik inzie dat het compleet onzinnig is om als introvert te proberen extravert te zijn om er maar bij te horen, valt er een last van me af. Ik ben wie ik ben. En het grappige is: hoe meer ik accepteer dat ik ben wie ik ben en hoe meer ik me gedraag als mezelf, hoe meer verbinding ik voel met de mensen om me heen.
De vlinder is voor mij het symbool voor het ontdekken van mijn introverte ik. Een vlinder komt op de wereld als een rups. Onopvallend. Dan trekt hij zich terug. Neemt de tijd. En komt tevoorschijn als een prachtige vlinder. Dat was hij altijd al van binnen. Hij had alleen de tijd nodig om dat naar buiten te kunnen brengen.
Die vlinder staat inmiddels getatoeëerd op de binnenkant van mijn pols. Elke dag herinnert hij me eraan dat ik mezelf mag zijn, dat ik de tijd mag nemen en dat ik mag fladderen. Het hoeft niet snel.
(foto: @celineverhoef)
Leven zonder haast. Op de een of andere manier is dat in onze maatschappij tot een luxe geworden die je je als mens maar af en toe kunt veroorloven. En áls je jezelf rust geeft, moet je dat eerst verdiend hebben door als een malle rondgerend te hebben. Zo zonde! En wat mij betreft ook hartstikke tegennatuurlijk.
Op een van de tassen in mijn webshop staat de door mij bedachte quote ‘mijn hart is mijn routeplanner’. Ik sta compleet achter deze tekst (al mijn teksten komen uit mijn hart), maar toch moest ik een drempel over om de tas zelf in gebruik te nemen.
Voor iemand die zegt heel gevoelig te zijn, zit ik nogal veel in mijn hoofd. Dat is zowel logisch als tegenstrijdig. En het komt vooral voort uit angst.
